Το δηκτικό άγγιγμα της αστείρευτης πένας του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη μετατρέπεται σε βασανιστική μέγγενη, ασφυκτική αγχόνη για το κατεστημένο της σύγχρονής του, νησιώτικης κυρίως κοινωνίας. Η μεθοδευμένη, καυστική σάτιρα παραμένει μόνιμη σύμμαχος και πιστή συνοδοιπόρος της γραφής του.

Παράλληλα, η γυναικεία ύπαρξη, εγκλωβισμένη σ\' ένα άκρως ανδροκρατούμενο περιβάλλον ανακτά τελικά τη θέση που της αξίζει (έστω κα σε φιλολογικό επίπεδο), διαμέσου μιας αντικειμενικής σκιαγράφησής της στα κείμενα του διαχρονικού Σκιαθίτη συγγραφέα...